PVO Directors Challenge 2e kandidaat

maandag 27 april 2015

Een wensdroom

Even een stap terug in de tijd. Al jong kon ik genieten van modieuze muziek, goed gearrangeerd en gespeeld door een orkest. Klassiek of populair, het was mij om het even. Toen mijn moeder weer eens haar verjaardag vierde, ik weet niet hoe jong ze werd, liep ik een platenwinkel binnen (die had je nog in mijn tijd met een luistercabine om je aankoop te beluisteren) en kocht een single van de musical/opera Oklahoma. Ik dacht mijn moeder, maar vooral mezelf, er een plezier mee te doen. Voor zover ik weet, heeft ze het plaatje nooit op de draaitafel, toen nog pick-up geheten, gelegd. Toch weerhield dit me er niet van te genieten van de vele orkesten, die toen, verbonden aan radiostations, dagelijks hun sonore klanken in schitterende arrangementen lieten horen. Al die orkesten zijn verdwenen, de elektronica heeft zijn intrede gedaan. En toen kwam deze gelegenheid.
En daar zat ik dan… voor een heus orkest met voor me de partituur van een schitterend stukje muziek van Jacob de Haan. Een wensdroom ging in vervulling.
Enige weken geleden las ik in kranten en op de mail bij Radio Soest, dat je je kon aanmelden voor gastdirigentschap bij PVO. Ik had al een voorproefje gezien tijdens het nieuwjaarsconcert in Hilton in Soestduinen. “Dat wil ik ook”, zei ik tegen mijn vrouw Marijke, de bibliothecaresse van PVO. Zo gezegd, zo gedaan. Van Hettie Verlaan kreeg ik een filmpje van een andere harmonie op You Tube toegestuurd. Moderne media helpen je hierbij op een geweldige manier. Vele keren oefenen volgden en hoe meer ik het “speelde”, hoe meer ik het muziekstuk kan waarderen.
Maandagavond, toen ik me voorstelde aan het orkest en dirigent en mijn motivatie vertelde, waarom ik me had aangemeld, was van de gezichten van de orkestleden veel af te lezen. Riekje stak haar duim op, andere keken met een gezicht van: ik ben benieuwd aan wie we nu weer worden overgeleverd en weer andere stelden zich gelijk al open om een mooi stukje muziek ten gehore te brengen. Peter, de dirigent, ging met gekruiste armen achter de orkestleden staan , alsof hij zeggen wilde: kom maar op! Laat maar zien, wat je ervan terecht brengt. De eerste bladzijden partituur gingen goed, maar bij de maat- en tempowisseling, hoe goed ingestudeerd ook, ging het mis. Tijd voor Peter om in te grijpen. Met tactische aanwijzingen maakte hij me duidelijk, hoe het wel moest en maakte hij ook kennis met mijn “uitstekende” motoriek. Uiteindelijk kwamen orkest en de gastdirigent gelijktijdig aan het eind van “Free World Fantasy”. Waarmee ik maar wil zeggen: orkest bedankt voor deze bijzondere gelegenheid. Ik heb ervan genoten, ook al was het misschien voor beiden een spannende aangelegenheid.

René Janson